Beter een verre buur, dan een goede vriend

Heelloo

Dit is weer mijn eerste bericht sinds tijden (Het voelt als 3 jaar, maar het was toch net iets minder).
Aangezien ik niet precies meer weet hoe je interresant blogberichten moet schrijven, begin ik maar weer ouderwets met het vertellen wat ons vandaag is overkomen.

Nouja, ons, eigenlijk hebben Giliane en ik elkaar vandaag veel te weinig gezien, met dank aan onze verschrikkelijk goede (niet dus) roosters. Laat ik maar beginnen bij het.. einde.

Het was 16:20 (het zou verboden moeten worden onschuldige kinderen zo lang op school te houden op een vrijdag middag), ik (Isis) stond koos-vriendloos te wachten bij de kluisjes op Giliane die net een waarschijnlijk verschrikkelijk saaie geschiedenis les achter de rug had (wat ben ik blij dat ik dat vak niet meer heb met mijn NG profiel). Plotseling zag ik een vriendin van ons (ze was eerder te zien in onze laatste blogpost van 2011), zij was zo sociaal om samen met mij op Giliane te wachten. We wachtte. En wachtte. En wachtte. (okeeee ik overdrijf, ik geef het toe). En daar was ze dan, gehuld in een TGIF waas.
Het moment van de waarheid was aangebroken. Ze kwam naar ons toe gelopen. De emoties vlogen rond. En toen gebeurde het. Vandaag is de dag waarop Giliane zomaar bruut op mijn dikkeijsbeerskihandschoenen ging staan. De witte voetafdrukken waren afzichtelijk. Emoties vlogen rond. Ik kon het niet meer aan. Het volgende dialoog volgde:
I: "NEEE GILIANE, VANWAAR DIE AGRESSIE, WAT DOE JE MIJN HANDSCHOENEN AAN?"
G: "AACH HET ZIJN MAAR HANDSCHOENEN, MATERIALISTISCH KIND"
Dat vergeet ik nooit meer. Die woorden sneden door mijn ziel. Ik probeerde me nog te verdedigen, maar Giliane overheerste. In een reactie veegde ik mijn handschoenen af aan onze vriendin. We fietsen naar huis.
In onze tocht naar huis (waarin we natuurlijk niet naast elkaar wilden fietsen) vochten we om de fietsplek naast onze vriendin (wat me trouwens heel erg deed denken aan de aflevering van spongebob: Beter een verre buur, dan een goede vriend). Maar onze vriendin woont in de stad, dus ze moest een afslag eerder hebben, toen bleef er niets anders over dan dat Giliane en ik naast elkaar moesten gaan fietsen. Het was niet makkelijk. Bijna gingen we eraan onderdoor. En toch slaagden we erin om het einde samen te halen. Want dat mensen, is echte vriendschap.
EINDE

Ps. Ik ben heeul goed in overdrijven

Beter een verre buur, dan een goede vriend